افسانه عشق

باز در همهمه ی آه و سکوت

در پس پرده ی اوهام دلم

باز در گوشه ی ویرانه ی غم

من از آن روی چو حوری خجلم

و هوس هست به اعماق وجودم بی تاب

اندر این خانه پر گشته ز غم

باز من مانده ام و آیت یاس

باز من مانده ام و عشق چو سم

نه نوایی است که نایی بزنم

نه هوایی است که آهی بکشم

نه سرایی است که دادی بزنم

نه سزایی است که جوری بچشم

کوچه تاریک و دلم تاریک است

تیره گیها پی من می آیند

آنچنان رند و خراباتی و بد نام شدم

که همه بار غم خویش به من می سایند

باز در باور خاکستریم

شعله ی عشق و هوس بیدار است

آتشی هست به اعماق وجودم اما

دلم از سردی تو بیمار است

کاش در گردش پیمانه ی عشق

مست میخانه ی کوی تو شوم

سینه ام قدرت فریاد ندارد لیکن

دوست دارم که به سوی تو شوم

دوست دارم که به یاد تو شوم

تو که خود یادت هست

رهزنانه دل من را به یغما بردی

تو که خود می خوانی

شعر بر پایه ی احساس فروغ

یاد آن شب که تو را دیدم و گفت

دل من با دلت افسانه ی عشق

چشم من دید در آن چشم سیاه

نگهی تشنه و دیوانه ی عشق

رند تبریزی

بسم الله الرحمن الرحیم

ای نام تو بهترین سر آغاز

بی نام تو نامه کی کنم باز

ای  یاد  تو  مونس  روانم

جز  نام  تو  نیست  بر زبانم